Rozpoczęcie konferencji przeciągnęło się mocno, przez co do obiadu wszystkie wystąpienia zostały przesunięte o kilkanaście minut. Na szczęście po obiedzie wszystko wróciło na swoje miejsce.
Na początek udałem się na prezentację Macieja Opały i Wojtka Erbetowskiego pt. Designing API for Mobile App. Jak więc projektować serwerowe API dla aplikacji mobilnych? Przede wszystkim z powodu powolnych łączy komórkowych, problemów z zasięgiem, przemieszczania się użytkownika, należy ograniczyć liczbę przesyłanych danych do minimum. Jeśli wystawiamy po stronie serwerowej RESTa, to lepiej jest przesyłać dane za pomocą JSONa niż XMLa. W przykładzie prelegentów, pozwoliło to na zmniejszenie wielkości wiadomości o 37%.
Warto również korzystać z Cache’a Http po stronie serwera, jak i Androida. W telefonie można w tym celu skorzystać z tych narzędzi: retrofit, OkHttp i HttpResponseCache. Dobrym sposobem na zmniejszenie rozmiaru paczki danych przesyłanej przez sieć, jest skorzystanie z kompresji GZIPa. Trzeba jednak uważać, gdyż dla małych plików, może ona nie opłacać się.
Przedstawiony był również problem wersjonowania naszych Interface’ów. Wynika on z opóźnionego aktualizowania aplikacji na telefonach użytkowników, czyli mogą wymagać starego API. Najlepiej, aby się ono nie zmieniało, ale najczęściej jest to niemożliwe. I tak można podawać Path parameter (np. http://api.example.com/res/v1) media type (lub custom header) (np. http://api.example.com/res+v1) albo subdomenę (np. http://v1.api.example.com/res). Wszystkie rozwiązania posiadają jednak swoje wady.
Na koniec wspomniano jeszcze o narzędziu Swagger, do tworzenia dokumentacji (coś ala javadoc) dla RESTowych aplikacji.
Zawsze bałem się prezentacji, gdzie jest dwóch prelegentów. Najczęściej oznaczało to, że prowadzący zbytnio nie znają się na temacie, lub mają opory przed wystąpieniami publicznymi. Tutaj jednak wypadło to dobrze i sprawnie.
Na drugą prezentacje wybrałem wystąpienie Mateusza Kaczmarka pt. Good design makes us happy – czyli podejmij tę decyzję za mnie. Na początku Mateusz polecał książki, od których wszystko się u niego zaczęło, czyli pozycje Dona Normana (nie pamiętam którą dokładniej) i Steva Kruga Don’t Make Me Think. Na zajawkę zamieszczam prezentację z TEDa tego pierwszego Pana.
Następnie prezentacja była wypełniona przykładami, gdzie zastosowano fajne, udane pomysły, jak i przedstawiono firmowe porażki. I tak Apple swego czasu było warte więcej niż polskie PKB, Amazon stworzył przyjemny proces zakupowy, Google uznało, że wyszukiwanie musi być proste itd. Natomiast w sektorze gier, firma EA zdobyła 2 razy z rzędu tytuł najgorszej firmy roku w USA. A zasłużyła sobie na to, dzięki wypuszczaniu niedokończonych tytułów. Inaczej było w przypadku Diablo 2 i Starcrafta, na które wydawcy kazali sobie dłuuugo czekać, co zostało sowicie nagrodzone. Również Blizzard (wydawca Diablo) pokazał, jak można naprawić swoje błędy. Przykładowo firma zamknęła sklep, za pomocą którego gracze handlowali przedmiotami w grach, gdyż to psuło rozrywkę. I ogłosili to ludzie wyglądający jak gracze, a nie panowie w garniturkach.
Co więc robić aby uzyskać UX User experience? Dla ludzi biznesu trzeba wkładać więcej wykresów do naszych aplikacji, a dla szarych Kowalskich należy upraszać nasze interfejsy graficzne. Dzięki temu użytkownicy czują się bezpieczniej i będą korzystać z naszej aplikacji. Warto też podejmować typowe decyzje za użytkownika, ograniczając mu liczbę opcji do skonfigurowania, gdyż najgorzej to stracić zaufanie użytkownika, a jeszcze gorzej jego pracę.
Prezentacja fajna, aczkolwiek był to raczej wstęp do tematu, który nie jednemu zapewne uświadomił istnienie problemu. Brakowało mi bardziej konkretnych rad i wytycznych, jak tworzyć proste i przyjemne interfejsy użytkowników. Na koniec wspomniano o innej książce Steva Kruga Rocket Surgery Made Easy, traktującej o tym, w jaki sposób tworzyć testy interfejsów na użytkownikach końcowych.
Następnie udałem się na prezentację Koziołka: Jak pracować i nie zwariować. Rozmawialiśmy o tym, co najbardziej wpływa na naszą pracę (a wiec krzesło, klawiatura, dysk SSD, RAM i 2 monitory). Każdego dnia powinniśmy lepiej poznawać nasze IDE, biblioteki i narzędzia. Warto też automatyzować jak najwięcej, gdyż jesteśmy leniwi, a jak nie będziemy musieli wielokrotnie pisać tego samego, to życie będzie przyjemniejsze.
Dalej było o introwertykach, psychopatach, dzieciach autystycznych, mądrej asertywności, drugim znaczeniu słowa SCRUM, potrzebie twardego resetu, śnie i przerywnikach w pracy. Ciekawy był pomysł Koziołka, jak odliczać sobie czas w technice pomodoro. Warto do tego użyć gier na facebooku, w których coś tam po jakimś czasie można zebrać i na nowo posiać. Wymusi to na nas regularne przerwy dla umysłu. Z praktycznych narzędzi, było wspomniane o bibliotece jFairy. która to generuje losowe dane.
Była to fajna i śmieszna prezentacja.
Następnie byłem na prezentacji Bartłomieja Nićka pt. Programista to za mało. Prelegent bardzo chaotycznie mówił i w ogóle nie zrozumiałem ani grupy docelowej, ani celu prezentacji. Było coś o wadach naszego zawodu, wadach samych programistów, jak się dawniej realizowało projekty, a jak się to robi obecnie. Prezentacja bardzo nieudana. Z prezentacji jedynie utkwiła mi różnica miedzy Computer Programer a Software Developer wg. US Bureau of Labor Statistic. A więc:
Computer programmers write code to create software programs. They turn the program designs created by software developers and engineers into instructions that a computer can follow.
Software developers are the creative minds behind computer programs. Some develop the applications that allow people to do specific tasks on a computer or other device. Others develop the underlying systems that run the devices or control networks.
Następnie był smaczny obiad i wystąpienie Pawła Szulca na temat JavaScriptu. Nie wiem czy to był celowy zamysł organizatorów, aby Pawła umieścić zaraz po obiedzie, ale jak dla mnie był to strzał w dziesiątkę! Nieprzerwany potok słów Pawła nie pozwalał ani na chwilę nudy i raczej nikomu nie chciało się spać.
Prelegent przekonywał nas, że JavaScript nie jest Mordorem, którego należy się obawiać, a wystarczy poznać i zrozumieć różnice w stosunku do Javy, to będzie dobrze. Przede wszystkim JS jest językiem funkcyjnym, a nie obiektowym. To, co początkowo przeraża, to możliwość wywołania funkcji z inną liczbą argumentów niż ją zadeklarowano! I tak niezdefiniowane argumenty będą undefined, a nadmiarowe będą zignorowane. W JS każda funkcja posiada lokalną zmienną arguments, która to przechowuje wartości argumentów przekazanych nam do funkcji.
Następnie Paweł bardzo fajnie omówił sposoby wywoływania funkcji w JS i czym się one od siebie różnią. A różnią się zazwyczaj kontekstem, na rzecz którego będzie odbywać się wywołanie, tzn. możemy otrzymać coś innego pod lokalna zmienną this. I tak mamy 4 możliwości:
1. Wywołanie bezpośrednie powoduje, że funkcja otrzyma domyślny context, w przypadku przeglądarki jest to obiekt window
function func() {
console.log(this)};
func();
// [object Window]
2. Wywołanie jako metoda. Polega to na przypisaniu funkcji do pola w obiekcie. Dzięki temu dostajemy metodę, którą mozemy wywołać. W tym przypadku jako this otrzymujemy obiekt na rzecz którego funkcja została wywołana.function func() {
console.log(this)
}
var variable = {
property: 'value'
};
variable.method = func;
variable.method();
// Object { property="value", meth=func()}
3. Wywołanie jako konstruktor, a więc ze słówkiem kluczowym new powoduje utworzenie pustego obiektu (dziedziczącego z prototype). Funkcja ma w takim przypadku za zadania zainicjowanie obiektu, który zostaje zwrócony jako rezultat wywołania.
function func() {
console.log(typeof(this))
}
var obj = new func('abc');
// object
4. Wywołanie za pomocą applay() i call(). Przydaje się ta możliwość, gdy nie chcemy kopiować funkcji do innego obiektu, aby nie powtarzać kodu. Podmienimy jednak przez to context, czyli this. Predefiniowana funkcja applay() przyjmuje poza pierwszym argumentem tablicę z argumentami, a call() przyjmuje argumenty osobno (po prostu po przecinku)function func() {
console.log(this)
}
var variable = {
property: 'value'
};
func.call(variable)
// Object { property="value"}
Było jeszcze trochę o Scop’ach, Hoistingu, domknięciach i modułach. Warto swój kod Javaskriptowy testować, np. Za pomocą narzędzi jak jasmine, czy mocha. Warto również testować swój kod statycznym analizatorem, np. JSLint. A jak musimy się na szybko nauczyć tego języka, to warto się zabrać za czytanie 2-giego i 3-ciego rozdziału Secrets of the JavaScript Ninja.Kolejną prezentacją, na którą się udałem, było wystąpienie Tomka Borka, na temat zaawansowanego testowania. Chciałem początkowo iść na SCRUM, but, ale już miałem dość miękkich prezentacji i potrzebowałem czegoś technicznego posłuchać.
Na początku Tomek przestrzegał, aby nie używać PowerMocka, gdyż jest bardzo czasożerny, gryzie się z narzędziami do testowania pokrycia kodu, rzuca kiepskie wyjątki, a przede wszystkim pomaga początkującym pisać brzydki kod.
Dalej było trochę o adnotacji Parameterized z JUnita i ich alternatywach. Ciekawie wygląda projekt zohhak, którego wcześniej nie znałem.
Prelegent opowiedział jeszcze o paru ciekawych pomysłach, dotyczących testowania. Przykładowo, gdy wystawiamy usługi RESTowe na zewnątrz, to warto sprawdzić, czy te opublikowane interfejsy nie zmieniły się. Co do adnotacji @Ignore, to powinna być przy niej data do kiedy może ona być w teście i dlaczego.
Było jeszcze o narzędziach pomagających ogarnąć nam bazę danych, tj Liquibase, DBUnit i Databene Benerator. To ostatnie narzędzie pomaga generować testowe zbiory danych.
Z innych ciekawych (albo też egzotycznych) narzędzi był wspomniany Sureassert. Działa on tylko z Eclipse i pomaga realizować ideę design by contract i ciągłego uruchamiania testów (czyli coś jak infinitest). Niestety nie jestem fanem podejścia programowania kontraktowego i rozwiązanie działa tylko w Eclipsie.
Było jeszcze wspomniane o trzech bibliotekach, pomagających w skanowaniu naszych klas w celu poszukiwania adnotacji: Scannotation, Reflections i Classindex. Na koniec prezentacji było fajne podsumowanie, pokazujące co było omawiane na prezentacji.
Na koniec organizatorzy konferencji przygotowali niespodziankę, a mianowicie zdalne wystąpienie Adama Bienia z tematem How To Tackle Java EE 7. Live streaming był bardzo dobrze przygotowany, całość była transmitowana przez platformę ustream.tv. Prelegent zmieniał tło na którym mówił i wyglądało to bardzo profesjonalnie. Inne jego prezentacje można obejrzeć tutaj: tv.adam-bien.com.
Widać że Adam ma sporo doświadczenia w tym temacie. Było sporo kodowania na żywo, niewiele slajdów (które są dostępne tutaj), a pytania z publiczności można było zadawać za pomocą twittera. Ciekawe rozwiązanie, aczkolwiek z telefonu trochę dłużej pisze się twitnięcie, przez co było spore opóźnienie w dialogu.
Co do samej prezentacji, to Adam pokazał nam, jak można łatwo i szybko zbudować projekt z wykorzystaniem Javy EE 7. Polegało to na skorzystaniu z archetypu mavenowego i wyrzuceniu połowy domyślnego pom’a. Projekt Prelegent twierdził, że nie powinno się dodawać biblioteki do projektu „na zaś”, tylko w momencie gdy naprawdę są potrzebne. Przez to czas build’a i deploymentu powinien (przynajmniej początkowo) trwać krócej.
Generalnie kodzenia było za dużo i po jakimś czasie człowiek się wyłączał i gubił w kodzie. Dla mnie był to trochę odgrzewany kotlet, gdyż podobną prezentację widziałem na JDD 2012 z tą różnicą, że wtedy była Java EE 6 na tapecie. Jeśli ktoś chce obejrzeć tą prezentację, to jest ona dostępna poniżej:
Na zakończenie było jeszcze zbieranie ankiet i losowanie nagrody. Konferencja wypadła bardzo fajnie. Brakowało mi jedynie typowo technicznych zagadnień, no ale trudno. Może następnym razem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz