I po Global Day of Code Retreat 2011 w Krakowie

W sobotę 3ciego grudnia miało miejsce ciekawe wydarzenie: Global Day of CodeRetreat. Czym jest samo CodeRetreat można poczytać w moim wpisie z przed ponad roku: Wrażenia po CodeRetreat we Wrocławiu. Kilka miast przypadkiem zaczęło organizować u siebie tego typu imprezę akurat 3ciego grudnia. Postanowiono więc, tą datę ochrzcić Globalnym Dniem CodeRetreat’a i zaczęto masowo organizować to wydarzenie na całym świecie. Kraków był jednym z Polskich miast (zaraz obok Łodzi, Poznania i Warszawy), który zorganizował „Rekolekcje Kodu” i postanowiłem się tam wybrać.

Miałem okazję pokodować ze znajomymi jak i z kompletnie obcymi osobami. Zdziwiło mnie, że mimo iż wielokrotnie podchodziłem do problemu Gry w życie Conwaya (na poprzednich CR’ach jak i w domu), to i tak poznałem kolejne, nowe sposoby, jak można ugryźć problem. W wolnej chwili trzeba będzie jeszcze sprawdzić kilka rozwiązań.

Podczas wydarzenia udało mi się m.in. wraz z Tomkiem Kaczanowskim nie używać w ogóle myszki. Po prostu ją wyłączyliśmy. Trochę touchpad w laptopie przeszkadzał (muszę w końcu poszukać, czy da się go jakoś wyłączyć) ale udało się. Trochę innych skrótów klawiaturowych używaliśmy, dzięki czemu można było się „wymienić” znanymi hotkey’ami.

Miałem również okazję popisać w C# z którego na co dzień nie korzystam. W tym języku pozytywnie zaskoczył mnie LINQu po tym, jak spory kawałek brzydkiego kodu z zagłębionymi wcięciami został jednym skrótem klawiaturowym zamieniony na 2 linijki kodu! Był on czytelny, przypominał Fluent Interface i dało się go zrozumieć. Nie wiem czy jest dostępny mechanizm odwrotny – na pewno byłby przydatny dla poczatkujących programistów i chcących poznać ten język.

Ciekawą techniką okazało się również TDD as if you meant it czyli pisanie całego kodu w teście i dopiero na końcu jego ekstrahowanie do metod i osobnych klas na zewnątrz. Ciekawe podejście, podczas którego trzeba nagiąć nasze przyzwyczajenia i pisać kod produkcyjny w metodzie testowej. Niebezpieczeństwem tej metody jest rzecz o której ktoś na sali wspominał, że testy były zielone, ale kod był dalej w testach. Więcej informacji odnośnie tej techniki: na coderetreat.org, cumulative-hypotheses.org i gojko.net.

Miałem również okazję poćwiczyć ping pong’a, gdzie piszemy test dla drugiej osoby, a ta wykonuje implementację, refaktoring i test dla nas. Moje osobiste odczucie jest takie, że staramy się wtedy „odbić” piłeczkę tak, aby drugiemu ciężko było ją „odebrać”. Prowadzi to często do tego, że jedna osoba spędza większość czasu przed klawiaturą, a druga staje się mniej aktywna. No i mogą powstawać wtedy potworki. Przykład poniżej:

Kasowałem kod po każdej z sesji, ale tego screen’a musiałem zrobić :) Co fajniejsze, w tym kodzie jest błąd. Na szczęście udało się go znaleźć, ale na refaktoryzację już zabrakło czasu.

Kolejnym pozytywnym zaskoczeniem dla mnie było to, że coraz więcej osób korzysta / chce korzystać z IntelliJ Idea. Ludzie albo mają dość Eclipse’a, który czasami zachowuje się niedeterministycznie, albo zauważają potęgę IDEI. Żeby tylko jeszcze pracodawcy chętnie w nią inwestowali...

W trakcie jednej z przerw łączyliśmy się przez Skype’a z Nowym Yorkiem i Łodzią, gdzie również odbywało się CodeRetreat. Można było chwilę pożartować i poczuć, że jest to to globalne wydarzenie i że gdzieś indziej ludzie również bawią się wspólnie kodujac. Ogółem do zabawy przyłączyło się 90 miast i około 2200 developerów.

Organizacyjne event w Krakowie był dobrze przygotowany. Mi zabrakło informacji, że tak naprawdę zaczynamy od godziny 9 a nie od 8. Zawsze to by człowiek chwilę dłużej pospał, zwłaszcza gdy się wyjeżdża o 5tej rano z Wrocławia. Niewyspanie dawało chwilami o sobie znać.

Obiad był i nie była to pizza, więc wymaganie podstawowe warsztatów zostało zachowane. Nie był to też obiad w stylu restauracyjnym, ale za to można było wziąć dokładkę. Szybko jednak zabrakło soków i w ogóle nie było herbaty (o dziwo nie wszyscy piją kawę). Początkowo panował mały organizacyjny chaos, ale po 9 godzinie szło już sprawnie. Osobiście trochę nie podobały mi się pytania na retrospektywie (w stylu ile osób robiło coś tam), gdyż to nie zachęca do opisywania swoich odczuć z danej sesji. Ogólne pytanie w stylu: „jak odczucia?” sprawdziło by się lepiej. We Wrocławiu rok temu działało.

Ogólnie całe wydarzenie wypadło bardzo pozytywnie. Widać, ze coraz szerzej techniki programowania w parach jak i TDD są znane wśród programistów. Motywuje to do dalszego działania i zgłębiania tematu.

Problem sponsoringu konferencji

Wielu znajomych (i tych mniej znajomych) pyta mnie czasem o to, czy skoro tak licznie jeżdżę po konferencjach Javowych (w tym roku już 4 a to jeszcze nie koniec), to czy są to wyjazdy sponsorowane przez kogoś (pracodawcę / babcię), czy po prostu sam sobie je opłacam?

Otóż różnie to z tym bywa: czasem jadę z ramienia pracodawcy, a czasem za swoje (nie za mszowe) pieniądze. Uzasadniając takie postępowanie, podeprę się słowami Wujka Boba zapisanymi w książce The Clean Coder [str. 16].

“Your career is your responsibility. […]It is not your employer’s responsibility to train you, or to send you to conferences, or to buy you books. These things are your responsibility. Woe to the software developer who entrusts his career to his employer.”

Nie jest zadaniem / odpowiedzialnością pracodawcy płacić za Twój rozwój! Pracodawca daje Ci pracę, kupuje twoją dostępność, twoją wiedzę i umiejętności, dając Ci w zamian co miesiąc wypłatę przelewem na konto. Pracodawca „kradnie” z Twojego życia 40 godzin tygodniowo, oczekując w zamian rezultatów: skończonego, działającego projektu, udanego wdrożenia, zadowolenia klienta…

Pracodawca chce, aby u niego pracowali tylko najlepsi, ale najlepiej nie ponosząc przy tym żadnych kosztów związanych ze szkoleniami, wyjazdami na konferencje, czy z chociażby kupnem książki. Po prostu rozwój pracowników nie jest głównym celem / zadaniem pracodawcy. Od tego są uczelnie wyższe i instytucje prowadzące szkolenia. Te pierwsze mogą być bezpłatne (zależnie od państwa), a za szkolenia trzeba już sobie płacić.

Rozumiejąc taką politykę firm, powinniśmy tym bardziej doceniać swojego pracodawcę, jeśli ten wspiera nasz rozwój. Nie możemy jednak zapominać, że to My bierzemy odpowiedzialność za nasz rozwój i że to My musimy znajdować czas w swoim życiu, aby przeznaczyć go na swój rozwój.

A ile czasu powinniśmy poświęcać na samodoskonalenie?

Wujek Bob w przytaczanym fragmencie jego książki pisze o takim podziale tygodnia:

• 40 h pracy dla pracodawcy (według ustawy)
• 20 h pracy dla siebie (samodoskonalenie)
• 56 h na sen (8h dziennie) 

No i jeszcze zostaje 52 h na wszystko inne: rodzina, przyjaciele, znajomi, aktywność fizyczna, odpoczynek. Myślę, że jest to bardzo optymistyczne oszacowanie. Wiadomo, nie jesteśmy robotami i możemy czasem mieć gorszy dzień lub tydzień, kiedy nic się nie chce. Ja te „zalecane” 20 godzin traktuję, jako oszacowanie, ile mniej więcej powinienem w tygodniu robić coś pożytecznego dla siebie. Czy osiągam te 20 godzin – nie wiem, nie mierzyłem tego.

A co robić w tym czasie?

No cóż, możliwości jest sporo i można o tym napisać osobny artykuł. Uczestnictwo w konferencjach / warsztatach branżowych jak najbardziej się zalicza do tych aktywności. Konferencje są różne i różne są ich poziomy, ale zawsze można się czegoś nauczyć. Nawet jak idziemy na prezentację, która nie do końca jest związana z naszym obszarem zainteresowań, możemy się dowiedzieć, że w ogóle coś takiego jest, jak działa i jak używać. A gdy mamy poznać nową technologię, to lepiej posłuchać kogoś kto miał z tym styczność, niż samemu rozkminiać tutoriale. Sam siłę i potęgę wykładów (chociażby studenckich) doceniłem dopiero na 4tym roku studiów, jak w końcu były one w miarę konkretne i gdy ktoś sensowny je prowadził.

Inną zaletą, jakie dają nam konferencje to możliwość pogadania i poznania ludzi z tymi samymi zainteresowaniami, co za sobą niesie wymianę doświadczeń, opinii itp. Inną bardzo miłą kwestią są wszelkie towarzyszące konkursy z nagrodami. Jak się już nie raz przekonałem, w cale nie jest tak ciężko coś wygrać (myszka Logitech’a na 4developers 2010, zniżki na zakupy w Helionie na Javarsovi 2010, pendrive'y i bilety do kina na Confiturze 2011). Ostatni konkurs po Warsjawie 2011 był bardzo fajny. Do rozlosowania były 2 książki ufundowane przez firmę TouK dla osób, które napiszą relację na blogu z konferencji. No i jedna z książek (Czysty Kod) przypadła mi, co pokazuje, że prowadzenie bloga może być przydatne ;)

Tak więc jak by ktoś jeszcze w tym roku chciał porobić coś ciekawego, to 3ciego grudnia jest Global Day of Coderetreat, czyli w ponad 80 miastach na świecie odbywać się będą warsztaty CodeRetreat. W Polsce taka impreza będzie w Krakowie na którą oczywiście się wybieram.

Szykuje się jeszcze Agile Development Day w Warszawie na który jeszcze można się próbować zapisać, a także w tym samym czasie Cracow.Mobi w Krakowie. A dla mieszkańców Wrocławia powstaje właśnie: Wrocław Google Technology User Group. Pierwsze spotkanie na temat Chrome Apps odbędzie się 29 listopada 2011 o godz. 19:00.

Prawdziwa gradka szykuje się jednak w pierwszym kwartale przyszłego roku, a mianowicie 33 degree. Ja już się zarejestrowałem, mimo że nie wiem czy sam będę musiał sobie ją opłacić, czy pracodawca mi ją zasponsoruje. W każdym bądź razie proszę Was, drogi czytelniku / czytelniczko, abyście podczas rejestracji podali mój adres email mstachniuk gmail com, dzięki czemu Wy nic nie tracicie, a ja zyskam zniżkę na tę konferencję. Szczegóły promocji: 33rd Degree Buzz - get 20% off.

Do zobaczenia na konferencjach!

Wrażenia po pierwszej mojej prezentacji w ramach Wrocław Java User Group

We wrotek (14.12.2010) miałem przyjemność prowadzić prezentację w ramach Wrocław Java User Group (WrocJUG). Było to moje pierwsze wystąpienie na tym poziomie trudności. Wielokrotnie prowadziłem prezentacje w ramach koła naukowego ISA^2 czy PWrJUG, ale na WrocJUG jest trochę inaczej. O ile studenci w miarę wierzą w to co się do nich mówi, to na WrocJUG padają już trudne pytania i byle odpowiedź jest tu niewystarczająca. Tutaj trzeba mieć większą wiedzę i mocne argumenty, aby przekonać do siebie słuchaczy.

Mój temat prezentacji to: Inicjatywa NoSQL na przykładzie db4o. Db4o zajmuję się już od jakiegoś czasu, a zaczynałem od studenckiego projektu, później była magisterka i kilka małych projekcików dla własnych celów. O rozwiązaniach NoSQL miałem okazję trochę posłuchać w ramach polskich konferencji. Prezentacją chciałem trochę przybliżyć i rozpropagować te obydwie rzeczy we Wrocławiu.

Do samej prezentacji przygotowywałem się dość długi czas. Już podczas wakacji miałem pierwsze pomysły, jakie triki mogę wykorzystać w prezentacji, aby widownię trochę rozbawić i zmusić do dyskusji. Samą prelekcję musiałem trochę odwlec w czasie, gdyż chciałem się najpierw obronić, a dopiero potem przemówić na WrocJUG. Jak już zgłosiłem gotowość do prezentowania, to trzeba było jeszcze chwilę poczekać na wolną salę (spotkania nie są regularne, więc nie mamy jej na stałe zarezerwowanej).

Jak poszła prezentacja? Po prelekcji zgarnąłem kilka pozytywnych opinii, z czego się cieszę. Zależało mi na tym, aby zmusić widownię do dyskusji, co mi się udało. Padało tyle pytań, że całe wystąpienie przeciągnęło się do 2 godzin i 15 minut! Udało mi się ponadto poprowadzić prezentację na luzie i sala często się śmiała.

Czy udało mi się przekonać uczestników do korzystania z db4o? Chyba nie do końca. Jeżeli przedstawił bym produkt, który ma funkcjonalność zbliżoną do obecnych komercyjnych, relacyjnych baz danych, to wtedy może tak. Db4o jednak ma troszkę inne przeznaczenie (małe i średnie projekty, aplikacje standalone) niż duże relacyjne kombajny, przechowujące ogromne ilości danych.

Podczas prezentacji dało się odczuć, jak bardzo jesteśmy zakorzenieni w relacyjnym modelu danych i jak ciężko jest nam się odnaleźć w nowym środowisku. Znamy bardzo dobrze programowanie obiektowe, ale ciężko nam jest sobie wyobrazić, aby przechowywać dane w postaci obiektów. Bardzo też się przyzwyczailiśmy do innych możliwości jakie oferuje nam relacyjna baza danych i nie chcemy z nich tak łatwo rezygnować.

Uwagi jakie zebrałem na temat samej prezentacji:

• Nie wszystko było czytelne na slajdach, np. czarny tekst na czerwonym tle na jednym z obrazków. Wynikało to trochę z wypalenia się lampy rzutnika. Z drugiej strony chciałem zachować kolorystyke stosowaną w dokumentacji db4o.
• Nie zawsze udawało mi się ładnie złamać linię kodu na slajdach. No niestety miałem trochę „tasiemcowate” warunki w if-ach, a nie chciałem czcionki w kodzie pomniejszać, ze względu na pogorszenie widoczności.
• Ładniej również kod uruchamiany można było dopracować, np. nie tworzyć metod statycznych. Wynikło to trochę z mojego lenistwa, gdyż chciałem aby wszystko co ciekawe w danym przykładzie, działo się w metodzie main(). Niektórzy jednak oceniają programistę po jego kodzie i niezaspecjalnie na tym polu wypadłem. Trzeba się poprawić na przyszłość! Na przykład zamiast pokazywać kolejne możliwości w metodzie main(), można przygotować testy uczące (chyba tak to się nazywa). Chodzi mi o testy, które piszemy dla siebie, gdy chcemy poznać działanie nowej biblioteki. W ten sposób sprawdzamy, czy dobrze zrozumieliśmy dokumentację.
• Zamiast używać SVN’a można by kopiować odpowiednie pliki projektów z uprzednio przygotowanych katalogów. Nie chciałem tworzyć kodu na żywo, gdyż bardzo dobrze wiem, że to ciężkie zajęcie pisać kod i jednocześnie opowiadać o nim, a najczęściej i tak wychodzi, że o czymś zapominamy i nie działa. Zaczyna się wtedy desperackie poszukiwanie przyczyny, a publika się zaczyna nudzić. Dlatego postanowiłem skorzystać z SVN’a i przełączać się pomiędzy kolejnymi rewizjami kodu. Z widowni słyszałem szmery, że to fajny pomysł, ale rzeczywiście kopiowanie pliku mogło by być trochę szybsze.
• Mało wiedziałem o komercyjnym zastosowaniu db4o i jakie sprawia problemy. No cóż nie mam komercyjnego doświadczenia z db4o, ani informacji jak to się sprawdza na produkcji.
• Odpalanie prostych przykładów kodu nie zawsze jest potrzebne.
• Warto zainstalować program typu ZoomIt, aby jakby coś nie było czytelne, można było powiększyć ekran.
• Brakowało mi trochę takiej aplikacji, która wyświetlała by slajdy w trybie prezentacji. Tzn. abym na ekranie laptopa widział aktualny slajd i następny, a na rzutniku był tylko aktualny slajd wyświetlany. Z tego co mi wiadomo to pakiet MS Office i OpenOffice mają taką funkcjonalność, ale niestety one nie obsługują pdf'ów. Jakby ktoś znał taką aplikację proszę o info.

Więcej uwag nie pamiętam, jak mi się cos przypomni to dopiszę :)

Wrażenia po CodeRetreat we Wrocławiu

W sobotę 23.10.2010 odbyło się pierwsze otwarte CodeRetreat w Polsce. Wyszło bardzo dobrze (nasuwa mi się tu pewne słowo „potęgujące emocje”, którego jednak nie chcę użyć ze względu na charakter bloga). Wyłącznym sponsorem była firma Tieto,  dzięki której całe wydarzenie miało taki a nie inny przebieg. Ale zacznijmy od początku.

Czym jest CodeRetreat? Jest to spotkanie warsztatowe, dla programistów, którzy w trakcie trwania ćwiczą programowanie w parach, tworzenie kodu wysokiej jakości i inne dobre praktyki. Spotkanie składa się z kilku sesji podczas których wspólnie tworzy się kod w parach. Nie chodzi o to aby, napisać jakiś działający program, tylko ćwiczyć pewne elementy programistycznego rzemiosła. Ktoś to ładnie porównał do wytwarzania garnków. Nie robimy konkretnego garnka, tylko uczymy się w jaki sposób ugniatać glinę. Więcej o zasadach CodeRetreat można przeczytać  na stronie CodeRetreat Wrocław  i na blogu Herbi’ego.

Inicjatorem całego zamieszania był Grzegorz Dziemidowicz który rzucił pomysł, który został podłapany przez Wrocław JUG i Grupę Kunszt. CodeRetreat z założenia powinien być bezpłatny i tak też było. Organizatorzy wykonali kawał dobrej roboty. Brawo!

Wydarzenie odbywało się w Hotelu Patio we Wrocławiu. O 8.00 rano była rejestracja uczestników. Przyszło 51 z 60 zarejestrowanych osób, mimo wielu e-maili proszących o potwierdzenie przybycia. Nie przyszedł nikt z listy rezerwowej, a szkoda, bo było jeszcze trochę miejsca i nawet posłuchanie / przypatrywanie temu co się dzieje mogło by być całkiem pouczające. Po rejestracji można było się rozłożyć z komputerem na jednej z dwóch sal. Około 8.30 było przywitanie, parę słów o sponsorze i wytłumaczenie zasad. Następnie dobraliśmy się w pary i o 9.00 zaczęliśmy kodować. Pretekstem do pisania była Gra w życie.

Na początkowych sesjach trafiałem na początkujących w temacie TDD (które między innymi ćwiczyliśmy), wiec dzieliłem się swoją wiedzą. Nie znaczy to, że nic z tego nie wyniosłem, bo zawsze można się choćby nowego skrótu klawiaturowego nauczyć, lub innego toku myślenia. Później trafiałem na osoby z podobnym do mojego poziomem rozeznania tematu i można było już coś konkretniejszego poćwiczyć. Po każdej sesji kodowania był czas na retrospektywę, podczas której dzieliliśmy się swoimi spostrzeżeniami i odczuciami podczas wspólnego kodowania.

Po 3ciej sesji był obiad i dłuższa przerwa. Jedzenie było dobre i z deserem, przygotowane przez hotel. Po przerwie Szczepan Faber prezentował jedną ze szkół mokowania w testach. Dzięki temu w kolejnych sesjach postanowiłem skorzystać z mockito i w końcu miałem okazję je poznać (przynajmniej podstawy). Na przyszłość mogła by być jeszcze jedna tego typu prezentacja.

Całość skończyła się planowo przed 17.00. Pod koniec było losowanie gadżetów od sponsora, podsumowanie i dyskusja na temat co się podobało, a co nie. Był jeszcze pomysł zostania i zrobienia jeszcze jednej sesji, ale chętni się nie znaleźli. Sześć sesji kodowania okazało się wystarczające i ja pod koniec miałem już dość.

Wieczorem była jeszcze impreza integracyjna w klubie Ambra (podziemia hotelu Patio). Było dużo piwa do odebrania przy barze, więcej niż nasza moc przerobowa mogła obsłużyć. Na imprezie można było spokojnie porozmawiać o sprawach organizacyjnych, planach na przyszłość itp. To był bardzo udany dzień i wieczór.

W trakcie całego dnia poznałem różne podejścia w jaki sposób można ugryźć dany problem i nie sądziłem, że na tyle sposobów można go rozwiązać. Stwierdziłem również, że nie mógłbym razem z Szymonem w parze pracować. Tzn. On twierdzi, że się da, tylko musielibyśmy trochę spoważnieć i bardziej profesjonalnie do tego podejść. Wydaje mi się, że tak by musiało być.

Co ciekawsze jeszcze to, że podczas sesji gdzie trzeba było pisać kod na maks 4 linijki było bardzo ciężko. To ograniczenie bardzo utrudniało myślenie i pisanie. Jednak podczas kolejnego innego ćwiczenia, po fazie refaktoryzacji, udało nam się osiągnąć 4linijkowe metody, przy czym to nie było celem ćwiczenia, tylko tak wyszło samo z siebie naturalnie. Niektórzy na retrospektywie mówili, że udawało im się niemal wszystkie rzeczy na raz otrzymywać i nie sprawiało to problemu. Trzeba dążyć do takiego ideału.

Poniżej co udało mi się poćwiczyć / poznać na CodeRetreat:

• Programowanie w parach
• TDD
• Mockito
• Ping pong pair programming
• Tworzenie kodu maks 4 linijki na metodę i 4 metody na klasę
• Pisanie kodu bez if’ów
• Pisane bez użycia myszki

Podczas warsztatów nie udało mi się wszystkich proponowanych technik poćwiczyć, ale będę w wolnej chwili próbował rozwinąć temat. Moja lista TODO:

• Napisanie gry w życie bez używania liczb
• Szersze poznanie Mockito i innych tego typu wynalazków
• Poćwiczyć pisanie bez if’ów
• Więcej skrótów klawiaturowych poznać
• Pisanie z wykorzystaniem obiektów immutable

Podsumowując polecam bardzo innym uczestnictwo w tego typu warsztatach. Nawet osoby mające na co dzień możliwość programowania w parach znajdą coś dla siebie (nowe osoby do pary, nowe spojrzenie na pewne sprawy). Również osoby kompletnie zielone z TDD i z programowania w parach mogą bardzo wiele się nauczyć dzięki CodeRetreat. Na razie nie ma jeszcze konkretnych planów na kolejną taką imprezę, ale mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę mógł uczestniczyć w tego typu wydarzeniu.

UPDATE:

Inne relacje z CodeRetreat:

Code Retreat 2010 już za nami

Code Retreat 2010 follow up

Pierwsze Code Retreat we Wrocławiu już za nami

CodeRetreat 2010 @ Wroclaw

Code Retreat!

Ponadto:

Zdjęcia

Filmik z CodeRetreat na YT

Nazwano mnie db4o Most Valued Professional

Dzisiaj miałem przyjemny poranek. Przeglądając pocztę natrafiłem na list, w którym napisano:

You have been selected as a
db4o Most Valued Professional (dVP) awardee for the year 2010

Oznacza to, że zostałem okrzyknięty tytułem db4o Most Valued Professional.

Skąd taka nagroda?

A no od dłuższego czasu piszę magisterkę, w której wykorzystuję obiektową bazę danych db4o. Produkt ten zaczynał jako inicjatywa open source i później został przejęty przez firmę Versant (która również posiada własną obiektową bazę danych, tyle że komercyjną). Db4o jest dalej rozwijane jako open source i jest budowana silna społeczność wokół tego projektu. W ramach podziękowania za zaangażowanie w tej społeczności (poprzez aktywność na forum, projekty powiązane z db4o, artykuły, tłumaczenia, blogi, itp.) około 60 osobom został przyznany tytuł: db4o Most Valued Professional. Jest on przyznawany na rok, i potem trzeba go ponowić. Ja dostałem go na 2010 rok.

Po za informacją na stronie dVP Directory 2010 i ewentualnym wpisem w CV przyznanie nagrody wiąże się z otrzymaniem gadżetów od db4o lub gratyfikacji pieniężnej. Czuję się zaszczycony tym wyróżnieniem i postaram się dopieścić aplikację, która przyniosła mi to wyróżnienie, najlepiej jak potrafię. Będę również dalej propagował ideę obiektowej bazy danych db4o.

Na zakończenie podkreślę, że nie wypełniałem żadnych formularzy, aby dostać to wyróżnienie, tylko poinformowałem koordynatora społeczności db4o, o moim projekcie i trochę na forum się udzieliłem. Cieszę się, że zostało to docenione i tym bardziej jest miło zaskoczony z tego.